Wat betekent dat?
Van de rivier tot aan de zee.
binnen D. Voxkrant Ik heb het daar helemaal gelezen Diep nagedacht. Van historicus tot taalanalist, van jood tot moslim, van politicus tot ambtenaar, van Arabist tot zionist, van Palestijn tot Israëliër en van festivaldirecteur tot Groenlinks-Staatslid Julia Matser – niet te verwarren met vooral de massa; Ze vragen zich allemaal af wat deze slogan in vredesnaam zou kunnen betekenen.
En wat kun je krijgen? Een antwoord dat op meerdere manieren geïnterpreteerd kan worden: ‘Voor sommigen is het een antisemitische oproep om Israël en zijn Joodse bevolking van de kaart te vegen. Voor anderen is het een schreeuw tegen de Israëlische bezetting en onderdrukking van de Palestijnen.’
Palestina zal vrij zijn van de rivier tot de zee.
Ik geef de voorkeur aan multi-interpretabele antwoorden. In dit geval kunt u dat ook dualisme Een persoon die spreekt kan niet objectief genoeg zijn; laat gewoon beide kanten van de medaille zien – allemaal in het voordeel!
Werken zonder energie. Nog zoiets. Voor sommigen is het een slogan die de nazi’s boven de ingang van het concentratiekamp Dachau hebben gespijkerd. Voor anderen is het simpelweg de titel van het boek dat Lorenz Dieffenbach in 1873 schreef, waarin hij gokkers en bedriegers een beter leven beloofde als ze maar ijverig zouden werken. Dieffenbach dacht niet specifiek aan joden.
De een denkt dit en de ander denkt dat En nooit zullen de twee elkaar ontmoeten. Je kunt het zo zien, maar je kunt het natuurlijk ook anders zien. Het zijn slechts meningen. Wat voor de één verschrikkelijk is, is voor de ander glorieus. Dit is hoe het leven gaat. Het maakt niet uit wat ik persoonlijk denk, dus mompel ik stilletjes in mezelf: laten we elkaar geen mietje noemen. Palestina zal vrij zijn van de rivier tot de zee Eenvoudige betekenis: Juden Rouse!
Over door de auteur
Max Palm is schrijver en columnist D. Voxkrant. Columnisten hebben de vrijheid om hun mening te uiten en zijn niet gebonden aan journalistieke normen voor objectiviteit. lezen hier Onze gids.
Sorry, meer kan ik niet doen, ook al verlang ik naar dialoog en probeer ik uit alle macht mezelf in de schoenen van dat andere slachtoffer te verplaatsen. Daarom begin ik langzaamaan medelijden te krijgen met Greta Thunberg, de klimaatactiviste aller tijden die bij elk protest moet komen opdagen. Dit weekend was hij op het Museumplein, waar – zo besefte ik – ook Joden de schuld kregen van de opwarming van de aarde. Ik zag een foto van haar en dacht dat ze nog 12 was, maar volgens Wikipedia is ze al 20. Dit gebeurt er als je niet naar school gaat
De avond ervoor ging ik bijna naar de opening van het IDFA documentairefestival. Toen kon ik zien hoe regisseur Orwa Narabia stond te applaudisseren terwijl drie demonstranten, in duidelijk geënsceneerde actie, een spandoek op het podium ontvouwden met de slogan Clean Palestine. Ik vroeg me af wat ik zou doen als ik bezoeker was. Ik dacht aan Gerard Rave.
Het staat vlak na de onafhankelijkheid – lees de biografie van Nap Mas! – In een bioscoop, toen iemand voor hem in de rij een antisemitische opmerking maakte. Rev accepteerde het niet, kreeg ruzie en rende vervolgens naar de redactie Het Parul, de krant waar hij destijds voor werkte. Hij was verontwaardigd en schreef een commentaar waarin hij betoogde dat een antisemiet niets anders verdiende dan een ‘klap in zijn gezicht’. Vervolgens rende hij ‘naar de steen’ en maakte zijn stuk zelf af. Even later ging hij opgelucht naar huis, maar een oplettende mederedacteur wist het krantenstuk buiten te houden. Alleen in Twentse uitvoering Het Parul Het lijkt te staan.
Nu ben ik niet dapper genoeg om een klap uit te delen, maar als iemand Nairabia’s hoofd en kont had vastgepakt en ze in de Amstel had gegooid, had ik volkomen vrede gehad. Narabia sprak ook over Free Heaven zoals het festival voor elke filmmaker zou moeten zijn, maar gelukkig nam het EDFA-management in een openbare verklaring afstand van de slogans en het applaus van de regisseur. Laat subsidies u niet in gevaar brengen, zelfs niet voor een vrij Palestina.
Nederland is een bijzonder land als het om tentoonstellingen gaat. Een vriend, die het grootste deel van het jaar in Frankrijk woont, vertelde me dat hij op de Beethovenstraat een lange stoet mensen zag die het Museumplein verlieten en op weg waren naar huis. Moe maar goedgehumeurde familie die een dagje Amsterdam vierde. Een woedende menigte heeft lang geleden je hoofd gestenigd in Parijs.
