Ten eerste moet de intensiteit van de Israëlische aanval op de Gazastrook worden toegeschreven aan de gecombineerde impact van Hamas-aanvallen. Die dag heet in Israël ‘Zwarte Zaterdag’.
In een recente het lager Volgens de Universiteit van Tel Aviv zei 57,5 procent van de Joods-Israëlische respondenten dat de Israëlische strijdkrachten te weinig vuurkracht gebruiken in Gaza. 36,6 procent vindt dat de huidige vuurkracht voldoende is. Slechts 1,8 procent vindt militair optreden buitensporig. Een meerderheid van de Arabische Israëli’s, ongeveer een kwart van de bevolking, geeft de voorkeur aan een staakt-het-vuren.
Een meerderheid van de Israëlische burgers wil een “sterke vergelding”, beloofd door premier Benjamin Netanyahu op 7 oktober, maar die garandeert dat Hamas hun land nooit meer zal aanvallen. Wanneer Palestijnse extremisten beloven dit te herhalen, zoals Hamas-leider Osama Hamdan deze week deed, neemt niemand deze woorden serieuzer dan in Israël.
Israël is gewend aan golven van internationale kritiek op elke militaire actie in de Gazastrook, ongeacht of deze gepaard gaat met zware bombardementen en grote aantallen burgerdoden. Het kleurt ook de ontvangst van kritiek op de huidige oorlog: veel Israëli’s lopen al rond met het gevoel dat hun land het nooit goed zal krijgen.
Israëlische zorg overweldigd door paniekerige mensen
Het leven is een nachtmerrie geworden voor de overlevenden van de aanval en de dierbaren van de ontvoerden. schrijft de Israëlische psycholoog Ayelet Gunder-Goshen De Financiële Tijden Dat velen van hen verteerd worden door schuldgevoelens. Hoe hun kinderen werden ontvoerd, maar zij niet. Dat hun partner dood is, maar zij niet? Gunder-Goshen hoorde van een man die met zijn twee jonge kinderen, een jongen en een meisje, zijn toevlucht zocht in een onderduikadres. Nadat Hamas-strijders het huis in brand hadden gestoken, sprong ze met haar dochter uit het raam en liet haar zoon achter. Hij heeft het niet overleefd.
Het trauma van 7 oktober beperkt zich niet tot de direct betrokkenen. Tijdens de aanslagen gingen veel Israëli’s bijvoorbeeld online op zoek naar nieuws over hun familieleden of vrienden. Ze zagen beelden die ze niet meer van hun netvlies kregen. Voor veel anderen voelt het in ieder geval alsof de bodem onder hun veilige bestaan is weggetrokken. Elke dag komen er nieuwe gruwelijke details naar voren over Hamas-aanvallen en de onzekerheid over het lot van de gijzelaars in de Gazastrook blijft bestaan.
Het Israëlische geestelijke gezondheidszorgsysteem was vóór 7 oktober al overbelast en dreigt nu volledig overweldigd te worden. NATAL, een stichting die helpt bij trauma veroorzaakt door oorlog en terrorisme, zei afgelopen maand ruim 15.000 hulpvragen te hebben ontvangen: ruim tien keer het maandgemiddelde vóór de oorlog.
1:01 Afspeelknop
Netanyahu accepteert Rutte: ‘We moeten ons verenigen tegen Hamas’
Bestel nu, betaal later
Onderzoeksbureaus en andere commentatoren zien een duidelijke opkomst rond de invloed van de vlag in Israël. Na de aanvallen van Hamas, en nu de oorlog voortduurt, voelen de Israëli’s zich verenigd en willen ze een eenheidsfront vormen.
In de negen maanden vóór die noodlottige dag in oktober werd Israël verscheurd door diepe politieke verdeeldheid over de voorgestelde juridische hervormingen door de regering-Netanyahu. Dit leidde tot stakingen en massale protesten. Deze geschillen zijn voorlopig naar de achtergrond verdrongen, maar de vraag is hoe lang ze daar zullen blijven.
Dat geldt ook voor de fouten die overheid en veiligheidsdiensten maken voor Zwarte Zaterdag. In een recente het lager In opdracht van de Israëlische tv-zender News 13 zegt 76 procent van de Israëli’s dat Netanyahu moet vertrekken. Maar niet onmiddellijk: zelfs enkele van de meest fervente critici van de premier zijn van mening dat oorlog geen tijd van politieke afrekening is.
Het lot van de gijzelaars is onzeker
Een ander knelpunt dat de komende weken nog meer verdeeldheid zou kunnen zaaien, is het lot van de gijzelaars in de Gazastrook. Hun families en vrienden zijn van mening dat de regering niet genoeg doet om hen te bevrijden.
Aanvankelijk hielden velen van hen deze kritiek binnen hun kring, maar geleidelijk kwam deze naar buiten. “Het zou niet het tweede mededoel van de oorlog moeten zijn. Het zou het eerste, tweede en derde doel moeten zijn om de gijzelaars terug te brengen”, zei Ruby Chen, vader van de ontvoerde negentienjarige soldaat Itay, eerder. .