Dit artikel komt uit Het Parool. Op NU.nl verschijnt dagelijks een selectie van de beste artikelen uit kranten en tijdschriften. Daar lees je hier Meer over.
Met beide handen klei kneden, een stuk rubber buigen of een voorwerp beschilderen. De video’s van Thom van Rijckevorsel (46) draaien altijd om ogenschijnlijk eenvoudige handelingen die steeds opnieuw worden herhaald. In een video laat hij Unfair zien, waarbij zijn handen een blok hout in allerlei richtingen draaien. Er gebeurt iets waardoor het beeld wordt aangetast. Het beeld bestaat uit twee shots die met elkaar lijken te botsen.
Van Rijkevorsel: “Er is een splitscreen dat van rechtsboven naar linksonder loopt, als een guillotine op het scherm.” Dit beeld verraadt een thema waar Van Rijkeversel eigenlijk voortdurend mee bezig is. Hij neemt iets dat fysiek en herkenbaar is en combineert het met iets dat alleen in beeld kan. “Het gaat over de verbinding van het zeer fysieke met het beeld dat we uiteindelijk zien. Het idee dat het fysieke en het digitale conflict een beetje zijn.”
In een ander videowerk is te zien hoe Van Rijkevorsel met zijn vingers natte verf uitsmeert op de achterkant van een glasplaat. Je kunt de handen niet zien, daarom denken veel mensen dat de afbeelding door een computer is gemaakt.
“Het is geïnspireerd door programma’s als ChatGPT die oneindige mogelijkheden beloven, maar ook beperkingen hebben. Ik vind het leuk dat ik ook oneindige mogelijkheden in mijn handen heb. Het is interessant hoe AI ons leven verandert en hoe we nieuwe beelden gaan creëren die ons meer hulp. moeten.”
Als het museum gesloten is, maakt Satijn Panige (35) er graag foto’s. De afgelopen jaren bewoonde hij de leegstaande interieurs van het Kräller-Müller Museum en het Museum Boijmans van Beuningen. Niet als er bezoekers zijn, maar als er verbouwingen of verbouwingen plaatsvinden, zodat er geen sprake is van een kunstwerk. Dan zie je gaten in de muur, dan merk je ineens dat er op vreemde plekken stopcontacten zitten. Onfair toont een serie foto’s van het in aanbouw zijnde appartementencomplex in Panigay en de renovatie van Sand Castle, het voormalige hoofdkantoor van ING in Zuidoost. hoger gelegen grond De serie heet. “Het staat voor iets nieuws, iets veelbelovends. Plaatsen liggen vaak letterlijk op een hogere verdieping.”
Panyigay zoekt altijd de balans tussen licht en donker. Het kan de indruk wekken dat er iets niet in orde is, dat er iets kan gebeuren. “Het is veilig omdat het afgesloten is van de buitenwereld, maar dat maakt het ook eng.”
Er zijn altijd mooie details die je ogen kunnen verblinden. Een trap lijkt een mooie marmeren vloer te hebben, maar als je goed kijkt, blijkt het een stuctapijt met zand te zijn. Daglicht schijnt onder een deur in de gang door, maar het licht laat ook zien dat de deur iets scheef in het kozijn zit.
“Als ik me ergens goed voel, mijn geest rustig is en ik niet afgeleid word, kom ik in een soort meditatieve staat. Het is bijna goddelijk, iets wat je niet kunt uitleggen.” Panyigay werkt met een oude analoge camera. “Ik moet met mijn camera helemaal in het moment zijn, goed opletten, al mijn gedachten stopzetten en alleen maar zien en voelen. Dan maak ik een foto.”
Bonnie Ogilvie (29) groeide op in Amsterdam. Hij is half Nederlands en half Schots. Dit laatste zie je terug in tartanpatronen in zijn werk. De Schotse tartan werd geassocieerd met een bepaalde regio of clan. “Ik ging op zoek naar de Schotse ruit van mijn familie. Ik vond het interessant hoe een stof jou kan vertegenwoordigen.”
De textielwerken die bij Ogilvy Unfair worden getoond, zijn eigenlijk zelfportretten. Met veel moeite kun je de naam van de kunstenaar op de rand van het textielwerk onderscheiden, maar dit is duidelijk geen traditioneel portret. Ogilvie vond geen externe match, maar dook diep in zijn eigen verleden. Hij is dyslectisch en werd als kind vaak getest. Tests en diagnoses zorgen uiteindelijk voor een dikke stapel papier. “Ik vond het heel interessant om te lezen, omdat het mijn taak is om een bepaalde taal te creëren.” Ogilvy creëerde zijn eigen typografie, in een ritmisch handschrift dat alleen hijzelf kon lezen. Hij combineert het met…
